یا ابا عبدالله الحسین

اين زمين بوي جدايي ميدهد                     خاتمه بر آشنايي ميدهد

هست اينجا محشر عشق و جنون             قاسم بندد حنا در بحر خون

جسم اكبر مي شود صد چاك چاك             مي كشد از درد پا را روي خاك

تير مي برد گلوي اصغرم                           جسم او را پشت خيمه مي برم

مي شود دست ابوالفضلم جدا                 چشمهايش زخمي و فرقش دو تا

جنگ دارد با دل بي كينه ام                      مي نشيند شمر روي سينه ام

خنجرش را روي حنجر مي زند                   چون نبرد از قفا سر مي زند

خواهرم گردد در اينجا پير پير                      مي شود در دست دشمن ها اسير

آري آنها از تبار آتشند                              خيمه ها را هم به آتش مي كشند

چهره ها آماج سيلي مي شود                 هر چه صورت هست نيلي مي شود

واي من اينجا زمين كربلاست                    سرزمين غصه و رنج و بلاست